Τη λαμπρή του 1910 και 1911 έμεινε στη Μύκονο για τριάντα έξι συνολικά μέρες ο ελληνιστής («ιδιότητα δεν είχε τιμιοτέραν», τότε) Louis Roussel (1881-1971). Ο Ρουσέλ ήταν μαθητής του Ψυχάρη κι αργότερα έγινε καθηγητής των Αρχαίων Ελληνι­κών στο Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ (1925-1953). Τέτοια ήταν η αγάπη του για τον πολιτισμό, την παράδοση και τη γλώσσα μας, ώστε έφτασε αυτός, ο ξένος, να μελετά τον Καραγκιόζη κι επιπλέον να διδάσκει τα Νέα Ελληνικά στην πατρίδα του, το τελευταίο μάλιστα χωρίς αμοιβή. Έγραψε και ένα εγχειρίδιο νεοελληνικής γραμματικής: Grammairedescriptiveduroméiquelittéraire, Paris 1922. Με άλλα λόγια, ο Ρουσέλ χρημάτισε άμισθος πρεσβευτής του ελληνικού πνεύματος στη Γαλλία, και έκαναν πολύ καλά οι ελληνικές κυβερνήσεις που τον παρασημοφόρησαν επανειλημμένως. Το πάθος του για την Ελλάδα και η ευαισθησία του ήταν παρόμοια μ' εκείνα δύο άλλων προσωπικοτήτων που πολύ αγάπησαν το νησί μας: του συμπατριώτη του, ζωγράφου Roger Tourte (1902-1972), και του Ολλανδοεβραίου λόγιου και ζωγράφου Klaus Vrieslander, του οποίου τα ίχνη χάνονται στην περίοδο της Κατο­χής [βλ. Π. Κουσαθανάς, Παραμιλητά Β΄ – Κείμενα για τον πολιτισμό και την ιστορία της Μυκόνου, Ίνδικτος, Αθήνα 2002, 2. σσ. 111-116].

Ο ψυχαρικός και ρωμαίικος Γάλλος Λουδοβίκος Ρουσέλ, λοιπόν, δεν έχασε διόλου τον χρόνο του όταν ήλθε στο νησί μας. Αν και μέλος της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής, όπως γράφει παρουσιάζοντάς τον στους Μυκονιάτες από το φύλλο της τοπικής εφημερίδας ο Ίων Δ. Σταυρόπουλλος, γυιος του αρχαιολόγου και ανασκαφέα του «βόθρου καθάρσεως» της Ρήνειας Δημητρίου Σταυρόπουλλου, φαίνεται πως «πιο πολύ τον ενδιέφεραν οι ζωντανοί άνθρωποι του νησιού  από τα σπασμένα μάρμαρα της Δήλου» [βλ. Ί. Δ. Σταυρόπουλλος, «Τα μυκονιάτικα παραμύθια», εφημ. Νέα Μύκονος, φ. 96 (1956), σσ. 1-2]. Οι σχέσεις του, άλλωστε, με τους Έλληνες των γραμμάτων και της τέχνης ήταν στενές, όπως ομολογούν οι μαρτυρίες. Ήταν μάλιστα από τους πρώτους Γάλλους που έγραψαν [1933] για την Στροφή [1931] του Γιώργου Σεφέρη [βλ. Γ. Σεφέρης - Γ. Αποστολίδης, Αλληλογραφία 1931-1945, φιλολ. επιμ. Β. Κοντογιάννη, Ίκαρος 2002, σσ. 170-172 και 347-356] και επίσης ήταν από τους πρώτους μεταφραστές στα Γαλλικά [1923], αλλά μάλλον αμφίθυμος αναγνώστης, της ποίησης του Κ. Π. Καβάφη [βλ. α. Δ. Δασκαλόπουλος - Μ. Στασινοπούλου, Ο βίος και το έργο του Κ. Π. Καβάφη, Μεταίχμιο 2002, σσ. 135, 137 και 155, και β. S. Coavoux, «Ο Καβάφης στα Γαλλικά» στο αφιέρωμα «Ο διεθνής Καβάφης» του περιοδ. Το Δέντρο, τ. 145-146, Νοέμβριος 2005 - Ιανουάριος 2006, σ. 97].