> ΤΟΠΟΓΡΑΦΙΕΣ>ΤΑ ΧΟΙΡΟΣΦΑΓΙΑ ΣΤΗ ΜΥΚΟΝΟ - Γεύσεις θυσίας

ΤΑ ΧΟΙΡΟΣΦΑΓΙΑ ΣΤΗ ΜΥΚΟΝΟ - Γεύσεις θυσίας

ΤΑ ΧΟΙΡΟΣΦΑΓΙΑ ΣΤΗ ΜΥΚΟΝΟ - Γεύσεις θυσίας

ΤΑ ΧΟΙΡΟΣΦΑΓΙΑ ΣΤΗ ΜΥΚΟΝΟ - Γεύσεις θυσίας

ΡΟΥΣΟΥΝΕΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Όλο και πιο συχνά, τελευταία, ακούμε για κάποια Μύκονο άγνωστη στο ευρύτερο κοινό. Άγνωστη κυρίως σε όποιον δεν έχει επισκεφθεί το νησί, άγνωστη, φευ, και μάλλον αδιάφορη, ακόμα και στους τακτικούς επισκέπτες. Στην ουσία πρόκειται για κομμάτι της πραγματικής ζωής του νησιού. Για πράγματα που έφτασαν ως τις μέρες μας αναλλοίωτα παρά το ισοπεδωτικό άγγιγμα του τουρισμού. Έτσι συνέβη και φτάσαμε στις αρχές του 21ου αιώνα να μιλάμε για μια διαφορετική Μύκονο, με χοιροσφάγια, πανηγύρια, κοινωνική ζωή, σαμπούνες και ντουμπάκια. Οι φίλοι της Μυκόνου είναι δέντρο πολύφορο. Ο συγγραφέας τιμά τους καρπούς του. Κι ένας τέτοιος, ο πιο ζουμερός, η Έλλη Πολυμεροπούλου, η Αλεξανδρινή Αθηναία, δεν φείδεται κόπων, δεν εξαντλείται. Απεναντίας, ξοδεύει χρήσιμα τους χυμούς της ώριμης φωτογραφικής της ματιάς, στη Μύκονο που αγάπησε. Φωτογραφίες της κοσμούν το βιβλίο του Δημήτρη Ρουσουνέλου Τα χροιροσφάγια στη Μύκονο – Γεύσεις θυσίας, και μαζί με άλλο υλικό, πλούσιο, μετατρέπουν την έκδοση σε ένα είδος τυπωμένου ντοκιμαντέρ. Οι χειμωνιάτικες συνήθειες λειτουργούν, στον κύκλο του χρόνου, άλλοτε σαν καταφύγιο κι άλλοτε σαν «άλλοθι». Είναι το νήμα που κρατά το νησί σε επαφή με ό,τι χάνεται χρόνο με τον χρόνο. Η διατήρηση εθίμων είναι δύσκολη στη Μύκονο του 21ου αιώνα. Για τα περισσότερα νησιά των Κυκλάδων συμβαίνει το ίδιο. Ο συγγραφέας, ακριβώς όπως μας έχει συνηθίσει από το πρώτο του βιβλίο, την Μυκονιάτικη Μαγειρική – Ψηφίδες Πολιτισμού, των εκδόσεων Ίνδικτος, καταγράφει πληροφορίες, ερευνά το χτές και κυρίως αναφέρεται στο σήμερα. Μας μιλά για το θέμα του σαν ένα κομμάτι της ζωής, διερευνώντας την πολιτισμική του παράμετρο. Κι ακόμα, το πώς μεταλλάσεται η παρασκευή και κατανάλωση προϊόντων, που προέρχονται από τον οικόσιτο χοίρο, από βασικό διατρφικό στοιχείο σε συμπληρωματικό. Από διατροφική ανάγκη, σε ενθύμιση γεύσης. 

16,00 €

Αγορά

  • Σελίδες: 144
  • Σχήμα: 19.5x19.5
  • ISBN: 960-518-130-4

εφ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΣΧΙΝΑ
20/6/2003

Μια μακραίωνη παράδοση

Εχω κι εγώ παρευρεθεί σε χοιροσφάγι -και όχι μία φορά. Παιδί, στο χωριό του πατέρα μου, στη μεσσηνιακή Μάνη, μεγάλη στα Ζαγοροχώρια, στη Νάξο, στην Τήνο. Πάντα εκείνο το δάγκωμα της αγωνίας, καθώς το νοήμον «ζωντανό» σκούζει υποψιασμένο, πριν ακόμη το ακουμπήσει το μαχαίρι? πάντα εκείνη η ηδονική ανακούφιση, όταν όλα έχουν τελειώσει και τις εργασίες διαδέχεται η μοιρασμένη χαρά του γλεντιού. Διάβασα, λοιπόν, με μεγάλη απόλαυση το θαυμάσιο βιβλίο του Δημήτρη Ρουσουνέλου, αυτήν τη γλαφυρή, ευρυμαθή αναδρομή στις ρίζες του εθίμου, μιας παράδοσης μακραίωνης, που αγκαλιάζει τόπους και λαούς ολότελα διαφορετικούς, για να αναδείξει, απλώς, τη βαθύτατη κοινότητά τους πέρα από επιφανειακές διαφορές. Και στάθηκα ιδιαίτερα στη σοφή παρατήρηση του: «Οπως και να το κάνεις, (το χοιροσφάγι) είναι μια κατάσταση ιδιαίτερης σκληρότητας. Αρκεί να δει (όμως) κανείς στην ώρα της θυσίας το σεβασμό στη διαδικασία, την άμεση επαφή με προαιώνιες ρίζες και συνήθειες, τη φροντίδα ώστε να υποφέρει κατά το ελάχιστο δυνατό ο χοίρος, για να αντιληφθεί ότι κάτι πολύ ιδιαίτερο συμβαίνει εκείνη την ώρα. Και ίσως αυτό να μην καθαγιάζει το γεγονός της σφαγής, αλλά το εντάσσει στο πλαίσιο ενός πολιτισμού, με κανόνες, πίστη και σεβασμό».

Αυτό το ευλογημένο ζώο, που χαρίζει γενναιόδωρα όλο το κορμί του στις ανάγκες της οικογένειας, αφού, καθώς λένε και οι Ιταλοί της Πάρμας, «ο χοίρος είναι σαν τη μουσική του Βέρντι, δεν έχει τίποτα για να πετάξεις» (μη δίνοντας μονάχα το κρέας και το λίπος του, αλλά παλιότερα και το δέρμα του για τα τσαρούχια και τα «ψίδια», τα παπούτσια των αγροτών, τις τρίχες του για βούρτσες, το πάχος του για στεγανοποιητική χρήση, ακόμη και την ουροδόχο κύστη του για να την κάνουν μπάλα τα παιδιά) είναι, λοιπόν, ζώο ιερό. Κι ίσως γι' αυτό το γλέντι που ακολουθεί τη σφαγή του, τον τραγουδάει με τόσο κεφάτη τρυφερότητα. Και ο Ρουσουνέλος μας καλεί κι εμάς, διά της ανάγνωσης συνδαιτυμόνες, σ' αυτήν τη διονυσιακή γιορτή, να γευτούμε λούζα και σύγλινα, αζωναρα και φλεμόνια στιφάδο, ν' ακούσουμε ιστορίες και παραμύθια του παλιού καιρού, να πούμε μαντινάδες και να θυμηθούμε παροιμίες, να ανατρέξουμε στις παραδόσεις, τους μύθους, τις δεισιδαιμονίες που συνδέονται με το χοίρο, να ταξιδέψουμε από τη Μεσόγειο ώς το Βορρά, ακολουθώντας τα ίχνη ενός εθίμου που μέσα του «ρέει πολιτισμικό υλικό κατ' ευθείαν από την αρχαιότητα». Μια ρωμαλέα λαογραφική μελέτη, ένα απολαυστικό βιβλίο γαστρονομίας.

14 άλλοι τίτλοι στην ίδια κατηγορία: