> ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ>Ο ΓΥΡΟΣ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ ΣΕ ΟΓΔΟΝΤΑ ΚΟΣΜΟΥΣ

Ο ΓΥΡΟΣ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ ΣΕ ΟΓΔΟΝΤΑ ΚΟΣΜΟΥΣ

Ο ΓΥΡΟΣ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ ΣΕ ΟΓΔΟΝΤΑ ΚΟΣΜΟΥΣ

Ο ΓΥΡΟΣ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ ΣΕ ΟΓΔΟΝΤΑ ΚΟΣΜΟΥΣ

ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ

Ο πέμπτος κατά σειρά δίσκος ων Διάφανων Κρίνων συνιστά μιαν εντελώς διαφορετική δουλειά, με τίτλο «Ο Γύρος Της Μέρας Σε Ογδόντα Κόσμους». Στα χρόνια που πέρασαν, προηγήθηκαν τέσσερα άλμπουμ, αρκετές συμμετοχές σε συλλογές και εκατοντάδες συναυλίες, μα πάνω από όλα προέκυψαν χιλιάδες γνωστοί και άγνωστοι συνοδοιπόροι που θεωρούνται όλοι εξίσου παρέα τους και ανεκτίμητη παρηγοριά σε ό,τι μπορεί να πάει στραβά σε αυτόν τον κόσμο. Με την καινούργια αυτή δουλειά, που δεν είναι απλώς ένα ακόμα άλμπουμ, προσφέρουν μιαν έκπληξη που προετοίμαζαν αθόρυβα, διαψεύδοντας όλους όσοι νόμιζαν πως ένα όνειρο εφηβικό είναι αδύνατο να πάρει τέτοια έκταση και να διαρκέσει, προς όφελος συνάμα όλων εκείνων που τους πίστεψαν και τους αγάπησαν. Οι Εκδόσεις Ίνδικτος πρόσφεραν το έδαφος ώστε το όνειρο αυτό να σαρκωθεί. Ως αποτέλεσμα, έχουμε τώρα στα χέρια μας μια μουσική έκδοση που αφενός αναδεικνύει την δεκαπεντάχρονη πορεία του συγκροτήματος (μέσα από τη δημοσίευση ανέκδοτων στίχων και κειμένων, σπάνιων ημερολογίων που γεννήθηκαν μέσα από τις εμπειρίες τους στις διαρκείς περιοδείες, καθώς και σπάνιων επιλεγμένων φωτογραφιών της περιόδου αυτής) και αφετέρου συμπεριλαμβάνει το πέμπτο, ολοκαίνουργιο άλμπουμ του συγκροτήματος! Είναι σημαντικό, ότι η προοπτική της έκδοσης του βιβλίου ώθησε τα Διάφανα Κρίνα να αφεθούν και να πειραματιστούν σε διάφορες μουσικές φόρμες –πολλές φορές αλλάζοντας μεταξύ τους τα μουσικά όργανα εκτελεστικά–, γεννώντας έτσι έντεκα οργανικές συνθέσεις συνολικά εβδομήντα πέντε λεπτών, καταθέτοντας εντέλει το soundtrack του βιβλίου. Αποδεικνύοντας όμως πάνω από όλα ότι είναι ζωντανά και ανήσυχα στις πιο ενδιαφέρουσες μουσικές και λογοτεχνικές επιμειξίες, κάτι που τους οδήγησε στη δημιουργία της πλέον ολοκληρωμένης ώς τώρα μουσικής δουλειάς τους. Ο Γύρος της Μέρας σε Ογδόντα Κόσμους ξεκίνησε τον Ιούλιο και ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 2005 στον υπόγειο χώρο όπου προβάρουν τα Διάφανα Κρίνα. Ο Θάνος Ανεστόπουλος έπαιξε ακουστική κιθάρα, πιάνο, όργανο. Ο Παντελής Ροδοστόγλου μπάσο. Ο Κυριάκος Τσουκαλάς κιθάρες, πλήκτρα, βιμπράφωνο και κρουστά. Ο Τάσος Μαχάς τύμπανα και κρουστά, και ο Νίκος Μπάρδης κιθάρες τρομπέτα και κρουστά.

25,00 €

Αγορά

  • Σελίδες: 152
  • Σχήμα: 16x14
  • ISBN: 960-518-255-6

www.mic.gr του ΜΑΡΙΟΥ ΜΠΟΥΜΠΗ
3/2/2006

Όταν πριν δύο περίπου χρόνια - με αφορμή την κυκλοφορία του προηγούμενου δίσκου τους - ο Θάνος Ανεστόπουλος έκλεινε την συνέντευξη αφοπλιστικά λέγοντας πως την επόμενη φορά θα ήθελαν να φτιάξουν έναν δίσκο που θα εκπλήξει ακόμη και τους ίδιους, διάφορα πράγματα πέρναγαν απ' το μυαλό μου χωρίς φυσικά να έχουν και τόση σημασία.

Τα Κρίνα, λοιπόν, μπήκαν στο studio καλοκαιριάτικα για να ηχογραφήσουν τον δίσκο αυτό που θα συνόδευε την επετειακή έκδοση ενός βιβλίου με όλους τους στίχους τους, σκίτσα, διηγήματα, ημερολόγια και διάφορα άλλα πράγματα συλλεκτικού ενδιαφέροντος.

Στο "Ό,τι απόμεινε απ' την ευτυχία" είχαν ξεφύγει κατά κάποιον τρόπο. Αν απομόνωνες την μουσική δεν φανταζόσουν ότι αυτό που άκουγες ήταν ελληνικό. Και τώρα; Δεν μπορείς να απομονώσεις τίποτα. Φωνητικά δεν υπάρχουν, μόνο μουσική. Θα μπορούσε να είναι το soundtrack μιας ταινίας αλλά είναι το πρώτο concept album των Διάφανων Κρίνων. Αυτή τη φορά χρησιμοποιούν όργανο και βιμπράφωνο για να εμπλουτίσουν τον ήχο τους. Ο ήχος της ερήμου, το ταξίδι χωρίς προορισμό ακόμη και κάποιες τζάζικες στιγμές είναι εδώ. Φυσικά οι συνθέσεις είναι μακροσκελείς - και όχι παρατραβηγμένες - από την στιγμή που έχουν αφεθεί και η μουσική τους κυλάει σαν ρυάκι. Ανεβοκατεβάζουν στροφές με χαρακτηριστική άνεση. Από τις νευρικές και γρατσουνισμένες ακουστικές κιθάρες στα υποτονικά μαύρα μονοπάτια και από εκεί στον ήχο της κιθάρας που μοιάζει με μπουζούκι στο πρώτο άκουσμα. Οι ορίζοντες που ανοίγονται έχουν χαρακτηριστική ποικιλία και το συναρπαστικό αυτό ταξίδι τιμά το παρελθόν, επικυρώνει το παρόν και υπόσχεται το μέλλον των δημιουργών του. Η καθολική αναγνώριση εννοείται ότι δεν τους απασχολεί ιδιαίτερα αφού τόσα χρόνια δεν έχουν βάλει νερό στο κρασί τους. Σε ένα παράλληλο σύμπαν όμως τι θα μπορούσε να γίνει;

Αν αυτή η μπάντα δεν λεγόταν Διάφανα Κρίνα αλλά Transparent Lillies και καταγόταν από το Northamptonshire της Μεγάλης Βρετανίας, σύσσωμη η ελληνική εναλλακτική ιντελιγκέντσια θα μίλαγε για εμπνευσμένο post rock της ερήμου, για ένα καλά κρυμμένο διαμαντάκι που αξίζει πραγματικά όλοι να το γνωρίσουμε και δεν συμμαζεύεται. Σε ένα παράλληλο σύμπαν για όσους συνεχίζουν να ελπίζουν στην έκπληξη του ωραίου...

 

Avopolis.gr του ΧΑΡΗ ΣΥΜΒΟΥΛΙΔΗ
7/2/2006

Αληθινό απόκτημα είναι τούτη η κυκλοφορία, η οποία προσφέρει το νέο cd των Διάφανων Κρίνων «εντοιχισμένο» σε ένα καταπληκτικό, πολυσέλιδο βιβλίο όπου συγκεντρώνονται όλοι οι μέχρι σήμερα στίχοι του group, μαζί με διάφορα άλλα κείμενά τους. Αν και δεν είναι εδώ ο κατάλληλος χώρος ώστε να επεκταθεί κανείς, αξίζει πιστεύω μια ειδική μνεία σε ένα από τα ποιήματα του Παντελή Ροδοστόγλου, το “Ξόδι”, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να συμπεριληφθεί, σε περίοπτη μάλιστα θέση, σε οποιαδήποτε σοβαρή ανθολογία σύγχρονης ελληνικής ποίησης.

Όσον αφορά το νέο τους cd τώρα, τα Διάφανα Κρίνα έβαλαν ένα δύσκολο στοίχημα, τόσο με τους εαυτούς τους, όσο και με το κοινό τους, κυκλοφορώντας ένα αποκλειστικά οργανικό album. Κι αυτό γιατί αποφάσισαν, αφ’ ενός, να παρουσιάσουν ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο, αφαιρώντας τα δυνατότερα ίσως χαρτιά τους - τους στίχους τους και την τόσο ιδιαίτερη φωνή του Θάνου Ανεστόπουλου (ο οποίος συμμετέχει ως απλός μουσικός) - και αφ’ ετέρου γιατί το rock κοινό γενικά είναι φύσει δύσπιστο προς albums που δεν περιέχουν τραγούδια.

Πρόκειται για ένα στοίχημα που το group κέρδισε και με το παραπάνω, προσφέροντάς μας μια δουλειά η οποία - μαζί με το πρόσφατο album του Γιάννη Αγγελάκα και αυτό του Soumka - ήταν ό,τι καλύτερο συνέβη στο ελληνικό τραγούδι μέσα στη χρονιά που μας πέρασε. Ήδη από το ξεκίνημα οι εκκενώσεις του “Τρεμπλίνκα” παίρνουν τον ακροατή από το χέρι οδηγώντας τον σε ένα σαγηνευτικό σύμπαν ήχων, όπου δεσπόζουν το ονειρεμένο, πλατύ χαμόγελο του “Η Καρδιά Κυνηγάει Μονάχη”, το παράπονο του “Νότια Του Ανύπαρκτου Βορρά”, οι συννεφιασμένες διαθέσεις του “Ένα Λεπτό Κι Είναι Αύριο”, οι κομψές πιρουέτες του “Παρίσι” και βέβαια το αριστουργηματικό “Κούσκο”, περίτρανη απόδειξη λάθους για όσους έχουν ταυτίσει ντε και καλά τα Διάφανα Κρίνα με συναισθήματα μελαγχολίας. Αν μάλιστα απουσίαζαν το αδιάφορο “Βρέθηκα Σ’ Έναν Πόλεμο” και το φλύαρο δεκάλεπτο “Στη Ράχη Του Διαβόλου”, Ο Γύρος Της Μέρας Σε Ογδόντα Κόσμους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και ως αψεγάδιαστος.

Μόνο οι μεγάλοι δημιουργοί μπορούν να ανατρέπουν τα δεδομένα τους με τέτοιον τρόπο όταν ήδη έχουν φτάσει σε ένα υψηλό σημείο. Επειδή λοιπόν οι καιροί είναι χαλεποί για το ελληνικό rock (και την ελληνική μουσική γενικότερα) δεν αρκεί να λέμε αναμεταξύ μας όσοι ασχολούμαστε με τα μουσικά πράγματα για το πόσο καλά είναι τα Διάφανα Κρίνα. Χρειάζεται να το βροντοφωνάξουμε, για να το συνειδητοποιήσουν και όσοι έξω από τον μικρόκοσμό μας ενδιαφέρονται.

 

εφ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
8/6/2006

«Καλή λευτεριά, μάγκες»

Πού ένα υποψήφιο κοινό ειδοποιείται για την πραγματοποίηση μιας παράστασης πέντε λεπτά πριν από την έναρξή της; Πού μένει στην αρχή παθητικό, αμήχανο ή και αδιάφορο για ό,τι βλέπει και ακούει; Πού πρέπει οι καλλιτέχνες να καταβάλλουν υπερδιπλάσιες προσπάθειες γιατί, αν πάντα το να κερδίσεις ένα κοινό είναι στοίχημα, εδώ είναι μαγκιά;

Αυτή τη μαγκιά την είχαν προχθές τα «Διάφανα Κρίνα», το συγκρότημα που δίνοντας μια συγκλονιστική συναυλία στις Φυλακές του Αυλώνα εγκαινίασε το πρόγραμμα εκδηλώσεων του Ελληνικού Φεστιβάλ, σε συνεργασία με το υπουργείο Δικαιοσύνης. Και την είχαν χθες και οι τρεις ηθοποιοί της Ξένιας Καλογεροπούλου, που σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου παρουσίασαν το «μικρού μήκους» παιδικό έργο του Στάφαν Γκέτε «Μια νύχτα του Φλεβάρη», στις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού, για τα παιδάκια των κρατουμένων.

Και οι δύο καλλιτεχνικές ομάδες είχαν να αντιμετωπίσουν και το ότι οι παραστάσεις τους δόθηκαν ελάχιστες μέρες μετά τη χολιγουντιανού τύπου απόδραση από τον Κορυδαλλό. Κι έτσι...

Μια παρέα

* Το απόγευμα της Τρίτης από τα μαγειρεία των φυλακών του Αυλώνα τα «Διάφανα Κρίνα» έμπαιναν incognito κατ' αρχήν στο χώρο. «Από ένα ειδυλλιακό τοπίο περάσαμε μια πόρτα και βρεθήκαμε στη ζώνη του λυκόφωτος», μας λέει ο Θάνος Ανεστόπουλος. Το sound check έγινε σε έναν μοναχικό χώρο και μόνο ένας φρουρός ζήτησε από το συγκρότημα να τον ειδοποιήσει όταν όλα θα είναι έτοιμα, ώστε να πληροφορηθούν και οι κρατούμενοι.

Εκείνοι έφτασαν, και, ανά «κλίκες» βάσει φυλής, κάθισαν σε πλαστικές καρέκλες, περικυκλωμένοι από πάνοπλους φρουρούς. Η συναυλία ξεκίνησε και η πρώτη αίσθηση ήταν «αυτά τα βλέμματα των παιδιών μεταξύ φόβου, απάθειας και αφηρημάδας». Διότι για παιδιά πρόκειται, από 13 ετών μέχρι 24, καταδικασμένων για εμπορία ναρκωτικών, ανθρωποκτονίες, κλοπές, σωματεμπορία...

Σ' αυτούς τους ανθρώπους άραγε τι επίδραση έχουν στίχοι όπως αυτός: «Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα, μιλάει για ανθρώπους που τα 'χουν χαμένα και μετράνε ρυτίδες σε λευκά κελιά»;

Αυτό δεν το έμαθαν ούτε τα «Διάφανα Κρίνα», αν εξαιρέσει κανείς έναν από τους τολμηρότερους κρατουμένους που πλησίασε το συγκρότημα και ζήτησε ένα cd τους για να του αφαιρεθεί αμέσως μετά για λόγους ασφαλείας.

Για το ίδιο το συγκρότημα, η ερμηνεία γι' αυτό το κοινό αναδιαμόρφωσε «την έννοια των στίχων μας». Ο πάγος έσπασε. «Καλή λευτεριά, μάγκες», ευχήθηκε το συγκρότημα, όταν πια στο τέλος το κοινό τους είχε τολμήσει να κινηθεί, να σηκωθεί όρθιο, να τραγουδήσει αγκαλιά μαζί τους.

Η τελική γεύση; «Παρηγοριά στον άρρωστο. Καλές οι προθέσεις, αλλά όταν θα πέσουν τα φώτα ο κόσμος αυτός ξεχνιέται. Εμείς πήραμε μαζί τρία πράγματα: τη μυρωδιά ιδρύματος που μας χτύπησε στην αρχή στη μύτη, τα βλέμματα και την τρομερή τους επιθυμία να επικοινωνήσουν...».

 

www.enjoy.gr
15/6/2006

Η πλειοψηφία των Ελλήνων μουσικόφιλων, θεωρούν αμφίβολο το μέλλον της ελληνικής ροκ σκηνής. Αλλοι πάλι υποστηρίζουν, ότι ούτε υπήρχε ούτε θα υπάρξει μέλλον της σκηνής αυτής στην Ελλάδα. Αρκετές κυκλοφορίες του τελευταίου εξαμήνου ωστόσο, αναιρούν -έστω και στο ελάχιστο- τις απόψεις αυτές. Ισως οι κυκλοφορίες αυτές να είναι λιγοστές, ίσως απλά να λάμπουν σαν διαμάντια στον πάτο της θάλασσας...μέχρις οτου όμως σταματήσουν να λάμπουν, οι αγαπημένοι μας καλλιτέχνες θα μας χαρίζουν τη μουσική που αγαπάμε, τη μουσική που είναι πάντα μπροστά στις προτιμήσεις μας, έναντι οποιασδήποτε άλλης.

Πέρασαν κιόλας δύο μήνες από τότε που αγόρασα το Ο Γύρος Της Μέρας Σε Ογδόντα Κόσμουςκι ακόμα δεν είμαι σίγουρος ότι ο χρόνος που μεσολάβησε, είναι αρκετός ώστε να μπορώ να αναφερθώ στο δίσκο των Διάφανων Κρίνων. Πρόκειται (και σε αυτό το σημείο μπορείτε να με σχολιάσετε όσο θέλετε) για τον καλύτερο δίσκο των Κρίνων! Σίγουρα η άποψη αυτή, είναι εντελώς υποκειμενική. Aλλωστε ποτέ δεν ήμουν φανατικός τους ακροατής.

Ακούγοντας το ορχηστρικό αυτό δίσκο, δύσκολα θα καταφέρεις να μην αποσπάσει την προσοχή σου η μουσική, να μείνεις προσγειωμένος στη γη και όχι στο πλανήτη της φαντασίας σου. Πλάθεις ιστορίες, όπως πλάθεις στα όνειρα σου. 75 λεπτά αποκλεισμού από τον υπόλοιπο κόσμο! Χαίρεσαι, λυπάσαι, μελαγχολείς, νοσταλγείς, ελπίζεις, σκέφτεσαι, πίνεις, νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε κάποιο απομονωμένο μπαρ, περασμένα μεσάνυχτα, τυλιγμένος στις σκέψεις σου και στους καπνούς από τσιγάρα. Χάνεσαι στα συναισθήματα που δημιουργόυνται καθώς ακούς το Τρεμπλίνκα -το πρώτο τραγούδι του δίσκου-, το Μαμμούθ, βασισμένο στο μπάσο του στιχουργού των Κρίνων (στα περισσότερα τραγούδια τους) Παντελή Ροδοστόγλου και το Μπλέ Ιγκουάνα διάρκειας 11.41 λεπτών, τραγούδι που φανερώνει τις επιρροές του συγκροτήματος και από τη τζάζ, όπως άλλωστε συμβαίνει και στο προτελευταίο κομμάτι του δίσκου Παρίσι. Ελπίζεις καθώς ακούς το Η καρδιά κυνηγάει μοναχή, και το καταπληκτικό Στη ράχη του διαβόλου. Το Κούσκο αποτελεί το αποκορύφωμα. Εστω και αν έχεις διατηρήσει την ελάχιστη επαφή με το περιβάλλον, να έχεις σαν δεδομένο ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο παρά να την χάσεις και να αφαιθείς στις νότες της σαγηνευτικής κιθάρας του τραγουδιού αυτού...και όταν τελειώσει και το μελαγχολικό Ένα λεπτό κι είναι αύριο, μόνο ευχαριστημένος μπορεί να είσαι από το άκουσμα του δίσκου. Και αν όχι, μια δεύτερη ακρόαση θα σε πείσει, και αν και πάλι δεν τα κατάφερες, να το ξανακούσεις ξανά και ξανά μέχρι να βρεθείς στην ανάλογη διάθεση που Ο Γύρος της Μέρας Σε Ογδόντα Κόσμουςθα είναι το μοναδικό φάρμακο για να γιατρέψει τις πληγές σου. Κι όταν (και αν) αυτές έχουν γιατρευτεί άκου και πάλι το Κούσκο και πες ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά αυτά, που 15 χρόνια τώρα (ανεξάρτητα από το πότε έγιναν γνωστοί στο ευρύ κοινό) προσπαθούν και καταφέρνουν να εισχωρούν στα άδυτα της ψυχής σου, χωρίς και οι ίδιοι να το ξέρουν και σε βοηθούν να βρεις τις λύσεις που τόσο έψαχνες.

Η αξία του βιβλίου Ο Γύρος της Μέρας Σε Ογδόντα Κόσμους, το οποίο κυκλοφορεί μαζί με το cd είναι ανεκτίμητη. Ακόμα και δεν είσαι τρελός για αυτούς (όπως εγώ) σίγουρα θα τους εκτιμήσεις. Όλοι οι στίχοι-ποιήματα των τραγουδιών τους και αρκετές ιστορίες θα σου κρατήσουν συντροφιά για πολλά βράδια...

Υ.Γ. i) Τρεμπλίνκα=στρατόπεδο συγκέντρωσης κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο

ii) Κούσκο=η αρχαία πρωτεύουσα των Ινκας στο Περού

2 άλλοι τίτλοι στην ίδια κατηγορία: