> ΠΟΙΗΣΗ>ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΕΣ [1983-2006]

ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΕΣ [1983-2006]

ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΕΣ [1983-2006]

ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΕΣ [1983-2006]

ΖΕΡΒΑΣ ΑΝΤΩΝΗΣ

Στον τόμο αυτόν συγκεντρώνονται όλες οι συλλογές που κυκλοφόρησαν από το 1983 έως το 2003. Προστίθεται επίσης η συλλογή Ωδές και Σχόλια που επρόκειτο να κυκλοφορήσει το 2006. Δύσβατο και απαιτητικό, το ποιητικό έργο του Αντώνη Ζέρβα υπερβαίνει τα δεδομένα όρια της ποίησης, οδηγώντας τον αναγνώστη σε τόπους σπαρακτικής ομορφιάς, όπου η τρέχουσα πραγματικότητα αφήνει παρακαταθήκη πίσω της τα απροσδόκητα ερωτήματα της φαντασίας. Πράγματι, από την επικολυρική σύνθεση με αποκορύφωμα τα μνημειώδη, πολυφωνικά Άκτα: Το έπος της ομιλίας μας (1996) έως τις ταρακτικές σκηνοθεσίες των πιο πρόσφατων συλλογών, ο λόγος του Ζέρβα πλάθει κρίσιμους μύθους ερωταπαντήσεων προς την εποχή μας. Πρόκειται για ένα έργο απόμερο και καθόλα καινοτόμο, που δεν θυμίζει τίποτε από τα γνώριμα και συνήθη. Εδώ, με χαρακτηριστική μορφή την εσχηματισμένη αφήγηση, η έκφραση, τα θέματα και το ύφος τελούν σε διαρκή διάλογο με τις μεγάλες και μικρές διάρκειες του πνεύματος. Ταυτοχρόνως, το μικτό αίσθημα αγάπης και έχθρας του ποιητή προς την παράδοση αποκαλύπτει το μεγαλείο και μαζί τη γελοιότητα τωρινών και περασμένων.

35,00 €

Αγορά

  • Σελίδες: 616
  • Σχήμα: 23.5x17
  • ISBN: 978-960-518-352-3

εφ. ΤΑ ΝΕΑ του Γ. ΒΕΛΤΣΟΥ
17/1/2009

Διάβασα
... τις «Συλλογές» του Αντώνη Ζέρβα

Από το ΄78, από το βραχύβιο εξαιρετικό περιοδικό Χώρα, που εξέδιδε μαζί με τον Παπαγιώργη και τον Λεβέντη, ο Αντώνης Ζέρβας αντιμάχεται το «νεοελληνικό λεξικό παραδεδεγμένων ιδεών» με το ίδιο πείσμα, με το οποίο η παραδεδεγμένη κριτική αποσιωπά το έργο του. «Βάλανε τη σιωπή να με πνίξει κι αυτή με αγάπησε», σημειώνει στην τελευταία του συλλογή, που περιλαμβάνεται στη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του από την Ίνδικτο υπό τον τίτλο Οι Συλλογές,1983-2006. Και αν εξαιρέσουμε τον Δ. Μαρωνίτη, που πρόσφατα έγραψε για τον Ζέρβα, διερωτώμαι ποιος άλλος θα αποφασίσει να εκτεθεί, κρίνοντας ένα σπουδαίο έργο που προϋποθέτει κότσια. Εγώ δεν το τολμώ, παρότι οφείλω στον Ζέρβα τα κατ΄ ιδίαν δώρα που δέχομαι από το ΄78: να τον διαβάζω και να παραδειγματίζομαι, διακρίνοντας κάτω από τις γραμμές του «τα ονόματα που ανέκαθεν τιμούσα και σεβόμουν». Ο Ζέρβας μού έμαθε πως «το παλιό δεν αλλάζει αλλάζοντας το παλιό» και πως η χρηστομάθεια χρειάζεται την ειρωνεία του μηδενός, εκεί επάνω στο ταβάνι της κάμαρας του έγκλειστου ποιητή, όπως στην προτελευταία συλλογή του με τον τίτλο Ο Βιβλίσκος,το Μηδέν και η Ταβανίς, όπου η Ταβανίς ομιλεί για «το αστείο του πράγματος», τουτέστιν «πως άρχισαν να επαινούν το εκφραστικό του ταλέντο τη στιγμή που είχε αρχίσει να μη βρίσκει πια τις λέξεις του». Το κυριότερο, ο Ζέρβας μου έμαθε πως «όποιος έζησε με το γράψιμο είναι φυσικό να πεθαίνει ξεγράφοντας», αλλά, προσθέτω, όχι και ξεγραμμένος.

Ήθελε να είναι πάντα σαν φυλακισμένος, άλλοτε στην παράδοση και την ορθοδοξία κι άλλοτε στη λαγνεία: «Μπορώ να πω πως έζησε καθώς ονειρευόταν/ πολλά βιβλία και πολλά κορίτσια/ κόντρα στους τοίχους του κελλιού. / Εικόνες και αντικείμενα μιας καθαρής λατρείας/ για μοναστές σκληρότερους και από μοναστές». Να τι θα διαπιστώσει ο αναγνώστης του, όταν από άλλο δρόμο καταλάβει πως ο Σαντ πάει μαζί με τον Καντ και οι λατρευτικές εικόνες με τα μαστίγια. Αλλά γι΄ αυτό, εκτός από τον Βολταίρο, φταίνε και οι «Παφνούτιος και Σπυρίδων [...]/ θαυματουργοί/ και νεκρούς αναστήσαντες/ πολλά παράδοξα/ ποιήσαντες». Εξ ου και το μότο του Μπέκετ στα όψιμα ποιήματά του: «C΄ est jolie, la theologie».

30 άλλοι τίτλοι στην ίδια κατηγορία: