Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΙΗΓΗΣΗ
ΤΣΙΡΟΓΙΑΝΝΗ ΜΑΓΔΑ
«Ο Δημήτρης καθόταν στο γραφείο και κοίταζε τη φωτογραφία με την οικογένεια της μητέρας του. Όλοι ήταν πεθαμένοι. Ο παππούς του ο Νικόλας κρατώντας τη φωτογραφία του Παπαγιάννη. Η προγιαγιά του η Χατζηαννού και δίπλα η γιαγιά του η Ελισάβετ. Πίσω απ’ τον πατέρα της στεκόταν η μαμά του η Ελέγκω, ο αδερφός της ο Μιχάλης καθόταν σταυροπόδι ανάμεσα στα πόδια του παπά του και η αδερφή της η Άννα ανάμεσα στη μητέρα και τη γιαγιά. Ο Δημήτρης σκέφτηκε τον εαυτό του στην άλω αυτής της εικόνας και τον γιό του τον Νάκη σε πεδίο απέραντο. Κοίταξε τα σταυρωμένα χέρια της Χατζηαννούς, τα δάχτυλά τους, τα μάτια τους, τις πτυχές των ρούχων. Γνώριζε οτι αυτές οι γυναίκες τα ύφαναν και τα έραψαν μόνες τους. Είχαν φυτέψει το βαμβάκι, το είχαν κλώσει και είχαν θρέψει με υπομονή τους μεταξοσκώληκες. Πάνω στα πρόσωπά τους ο Δημήτρης είδε τον τόπο και τον καιρό και αναρωτήθηκε αν αυτό ήταν η ιστορία».
Η αφήγηση της αληθινής ιστορίας μια πολύκλαδης οικογένειας από το Πήλιο, μέσα από τα μάτια μιας πολύπαθης γυναίκας, γίνεται η αφορμή για να ξετυλιχτεί με ύφος απαράμιλλο ο τρόπος που βιώνει και νιώθει τα πάθη της ζωής η ελληνική ψυχή, στην περιπετειώδη της πορεία από τα προπολεμικά χρόνια έως τα τώρα. Η χαρά, η λύπη, ο γάμος, ο θάνατος, οι σχέσεις, οι προδοσίες, ο πόλεμος, η ξενητειά, το αντάμωμα, όλα αυτά που ορίζουν για δεκαετίες ολόκληρες τους ρυθμούς της ελληνικής ζωής, προσφέρονται απλόχερα μέσα από την ντοπιολαλιά της γυναικείας αφήγησης. Η απουσία συναισθηματικής υπερβολής καθιστά το λόγο αυστηρό, γήινο, στέρεο και την ίδια στιγμή γλαφυρό, συγκινητικό, καίριο. Η συολλογική μας μνήμη βρίσκεται εδώ – για όλους μας υπάρχει κάτι λίγο ή κάτι πολύ να συλλέξουμε και να αφυπνίσουμε εντός μας.
