Ο Λου Σουέν (Lu Xun), λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Τσόου Σουζέν (Zhou Shouren), γεννήθηκε το 1881 στην επαρχία Τσετσιάγκ. Πέθανε πριν προλάβει να δει τη νίκη της κινέζικης επανάστασης. Νέος πήγε στην Ιαπωνία να σπουδάσει γιατρός, αλλά γύρισε το 1909, πριν τελειώσει τις σπουδές του, παρακινούμενος από τη δυστυχία στην οποία ζούσε ο κινέζικος λαός αλλά και από τα γεγονότα του Ρωσο-ιαπωνικού πολέμου. Απογοητευμένος από την εξέλιξη της επανάστασης του 1911, περνά μια περίοδο σιωπής και απομόνωσης. Παραμονές του κινήματος της 4ης Μαΐου 1919, κάνει την πρώτη του εμφάνιση με το διήγημα Το ημερολόγιο ενός τρελού στο περιοδικό Νέα Νιάτα. Γράφει στην απλή καθημερινή γλώσσα, έτσι, το πρώτο κείμενο της σύγχρονης κινεζικής λογοτεχνίας και την επόμενη περίοδο εκδίδει τρεις συνολικά συλλογές: Τις Πολεμικές κραυγές το 1923, την Περιπλάνηση το 1926 και τις Ξαναειπωμένες παλιές ιστορίες το 1936. Πέρα από αυτές, και ως ιδρυτής της Ενωσης Αριστερών Συγγραφέων, καταπιάνεται με μεταφράσεις, με δοκιμιακά κείμενα και άρθρα για την τέχνη και τον πολιτισμό. Στα κείμενα των ομιλιών του Μάο στο Φόρουμ του Γιενάν για την τέχνη, το 1942, γίνονται συχνές αναφορές σε ορισμένα από αυτά τα άρθρα και τα δοκίμια του Λου Σουέν.

Ο Λου Σουέν με το έργο του και ειδικά τα λογοτεχνικά κείμενα της πρώτης περιόδου 1919-1921 υπήρξε ο πρωτοπόρος εκπρόσωπος του ρεύματος για την πνευματική χειραφέτηση των πλατιών κινέζικων μαζών από την καθυστέρηση και τα δεσμά της φεουδαρχικής αντίληψης. Η ζωή τους, η συνειδητοποίηση των δεινών του λαού, τους οδήγησε να στρατευτούν στο αναγεννητικό επαναστατικό κίνημα και να το υπηρετήσουν χωρίς υστεροβουλίες. Η μεγάλη στροφή για τον Λου Σουέν έγινε μετά τη μεγάλη σφαγή των κομμουνιστών στην Καντόνα το 1927. Από τότε προσχωρεί στις μαρξιστικές ιδέες και το 1932 θα γράψει χαρακτηριστικά (σύμφωνα με την εισαγωγή του Σ. Χαλικιά): «Πάντοτε μισούσα την τάξη απ' όπου προέρχομαι και δεν λυπάμαι καθόλου για την καταστροφή της. Η πραγματικότητα με δίδαξε. να πιστεύω ότι το μέλλον ανήκει μόνο στο ανερχόμενο προλεταριάτο».

Το πιο σημαντικό, για τον Λου Σουέν, είναι η άποψη που διαπερνά όλο το έργο του αλλά και την ίδια τη ζωή του. Πως οι καλλιτέχνες πρέπει να διδάσκονται και να υπηρετούν το λαό. Ακόμη και όταν χρειάστηκε να πολεμήσει τις λαϊκές προκαταλήψεις, το πνεύμα υποταγής, τις ιδεοληψίες και θρησκοληψίες, αυτό το έκανε με μεγάλο σεβασμό στους ανθρώπους του λαού. Η αποστροφή από ένα ποίημά του με τίτλο Κοροϊδεύοντας τον εαυτό μου είναι πολύ χαρακτηριστική για τον τρόπο που έβλεπε το ρόλο των διανοούμενων: «Με σουφρωμένα φρύδια αντιμετωπίζω και προκαλώ με περιφρόνηση τις χιλιάδες που με δείχνουν με το δάκτυλο κατηγορώντας με / με σκυμένο το κεφάλι ήπια υποτάσσομαι σα βόδι που το καβαλικεύει ένα παιδί.». Και ο Μάο, επισημαίνοντας τη σημασία αυτού του δίστιχου, συμπλήρωνε ότι για τον Λου Σουέν οι χιλιάδες είναι οι εχθροί και το παιδί είναι το προλεταριάτο και η μάζα του λαού. Ακόμη και την περίοδο που ισχυροποιήθηκαν οι τάσεις δογματισμού στο ρεύμα των αριστερών λογοτεχνών, ο Λου Σουέν είχε το θάρρος να διαχωριστεί επισημαίνοντας «μολονότι η λογοτεχνία είναι μια μορφή προπαγάνδας, κάθε μορφή προπαγάνδας δεν είναι και λογοτεχνία». Οι Πολεμικές κραυγές περιλαμβάνουν έξι κείμενα και τον πρόλογο του ίδιου του συγγραφέα. Η αληθινή βιογραφία του AQ είναι ένα έργο σταθμός για την κινέζικη αλλά και για την παγκόσμια λογοτεχνία, όπως σωστά επισημαίνει ο Σ. Χαλικιάς.